ساز و کار جایگیری توده گرانیتوییدی زاهدان در پرتو روش AMS

توده گرانیتوییدی زاهدان(با وسعت 750) با روند کلی NW-SE  در بخش میانی نوار گرانیتوییدی زاهدان ـ سراوان واقع است. این توده، سنگهایی با ترکیب گرانیت، گرانودیوریت و دیوریت را در بر ‌دارد و همچنین توسط تعداد زیادی دایک با ترکیب آندزیتی ­-  داسیتی قطع شده‌است. سنگهای دگرگونی ناحیه‌ای با سن ائوسن میانی، توسط این توده قطع شده‌اند. در این تحقیق، ساز وکار جایگزینی بخش شمالی توده زاهدان در پرتو روش ناهمسانگردی خودپذیری مغناطیسی(AMS) مورد مطالعه قرار گرفته است. نتایج به‌دست آمده نشان می­دهد که گرانیتهای توده زاهدان از نوع پارا مغناطیسی (با خودپذیری  مغناطیسی کمتر از µSI500) هستند در حالی­ که گرانودیوریتها و دیوریتها از نوع فرو مغناطیسی (با خودپذیری  مغناطیسی بیش از µSI500) هستند. خطوارگیها و برگوارگیهای مغناطیسی این توده نفوذی، کم شیب کم و نزدیک به افقی است. سنگهای دیوریتی که محدودة کم وسعتی را  به خود اختصاص می‌دهند‌، دارای خطوارگیها و برگوارگیهای مغناطیسی با شیب زیاد و نزدیک به قائم هستند، از این رو به عنوان زون تغذیه کننده یا محل صعود ماگمای تغذیه کننده این بخش از تودة گرانیتوییدی زاهدان در نظر گرفته شده‌اند. خطوارگیها و برگوارگیهای مغناطیسی بسیار کم شیب، گویای آن است که توده گرانیتوییدی زاهدان به صورت یک سیل جایگزین شده­­است. عملکرد یک حرکت برشی کم شیب در به وجود آمدن فضای مناسب برای جایگزینی این توده گرانیتوییدی نقش بسزایی داشته است.